BUDOWA KOŚCIOŁA W KADŁUBIE
W dziejach Kadłuba szczególne znaczenie posiada 1934 rok. Mieszkańcy wioski od 1804 roku posiadali własną szkołę, brakowało im jednak kościoła. Jedynym miejscem sakralnym była położona w centrum wioski pochodząca z XIX wieku kaplica. Wcześniej, od początku XIX wieku w miejscu tym stała samotna wieża – dzwonnica. Wokół dzwonnicy, a następnie kaplicy gromadzili się wierni na nabożeństwach majowych i październikowych, na modlitwie w szczególnych dla wioski okolicznościach. Było to również miejsce modlitwy dla uczniów szkoły.
Myśl o potrzebie wybudowania kościoła w Kadłubie pojawiła się już pod koniec drugiej dekady XX wieku. 23 lutego 1919 roku główny nauczyciel szkoły w Kadłubie zwołał zebranie wiejskie poświęcone przygotowaniom do budowy kościoła. Propozycja spotkała się z bardzo pozytywnym przyjęciem ze strony mieszkańców wioski, a także ks. Józefa Dwuceta (proboszcza z Rozmierzy), hrabiego von Strachwitza i władz rządowych w Opolu.
Do spełnienia tych planów doszło jednak dopiero w 1934 roku. Do realizacji wybrano projekt kościoła wykonany przez Kehrera – radcę budowlanego ze Strzelec. Budowę kościoła nadzorował architekt Mücke, a nad całością prac czuwał ks. Proboszcz Jerzy Mainka z Grodziska. Kościół zbudowany został wspólnym wysiłkiem mieszkańców Kadłuba, Grafa von Strachwitza i władz kościelnych.
16 maja 1934 roku na placu budowy wbito pierwszą łopatę w ziemię i z entuzjazmem przystąpiono do pracy.
W niedzielę 26 sierpnia 1934 roku Ks. Karol Lange, proboszcz ze Strzelec dokonał poświęcenia kamienia węgielnego w budującym się kościele.
21 października 1934 roku w Kadłubie zabrzmiały 3 nowe dzwony wykonane w odlewni dzwonów Nabilon Saarburgu. Otrzymały imiona: św. Józef, św. Jerzy i św. Maryja.
W środę 7 listopada 1934 roku z udziałem kardynała Adolfa Bertrama odbyła się uroczystość poświęcenia nowo wybudowanego kościoła. Ksiądz kardynał dokonał konsekracji świątyni powierzając ją Chrystusowi Królowi.
POWSTANIE PARAFII W KADŁUBIE
Parafię pod wezwaniem Chrystusa Króla w Kadłubie powołał do istnienia biskup opolski Alfons Nossol dekretem z dnia 14 sierpnia 1986 roku, wyłączając jednocześnie z parafii św. Katarzyny w Grodzisku dwie wioski: Kadłub i Osiek. Dekret erekcyjny wszedł w życie 7 września 1986 roku.
Przed utworzeniem samodzielnej parafii w Kadłubie, wioski Kadłub i Osiek należały do parafii Rozmierz, a od 1923 roku do parafii św. Katarzyny w Grodzisku. Część Osieka, tzw. Kasztal należał do parafii w Jemielnicy.
Ważnym momentem w procesie tworzenia warunków do powstania samodzielnej placówki duszpasterskiej w Kadłubie, było podjęcie decyzji o budowie plebanii przy kościele w Kadłubie. W 1984 roku po ukończeniu budowy plebanii, zamieszkał w niej pierwszy duszpasterz – ks. Joachim Pohl. W Grodzisku pozostał jako rezydent będący na emeryturze, dotychczasowy wieloletni proboszcz, ks. Dziekan Stanisław Kurpiela.
W 1986 roku – po rezygnacji z parafii i podjęciu decyzji o pracy duszpasterskiej na misjach przez ks. Joachima Pohla, oraz po tragicznej śmierci w dniu 14 maja ks. Dziekana Stanisława Kurpieli – podjęto decyzję o utworzeniu dwóch samodzielnych parafii: Chrystusa Króla w Kadłubie i św. Katarzyny w Grodzisku.
KOŚCIÓŁ W OSIEKU
10 września 1978 roku, po uroczystej sumie ku czci MB Piekarskiej, podjęto na nowo trwającą już wiele lat dyskusję o rozbudowie kaplicy. W dniu 12 lutego 1979 roku w imieniu mieszkańców Osieka wystosowano pismo do Kurii Biskupiej w Opolu z prośbą o zgodę na przystosowanie stodoły Katarzyny Urbańczyk na salkę katechetyczną i przeniesienie tam kaplicy. Uzyskano zgodę władz kościelnych. Ustną zgodę wyraził także architekt Urzędu Miasta i Gminy w Strzelcach Opolskich. Mimo braku zgody władz administracyjnych, 3 lipca 1979 roku rozpoczęto budowę kościoła w Osieku.
9 lipca, w trakcie budowy, bez jakichkolwiek uroczystości by uniknąć rozgłosu wmurowano kamień węgielny. Wieść o budującym się kościele w Osieku szybko rozniosła się po okolicznych miejscowościach i dotarła także do władz administracyjnych. 16 sierpnia 1979 roku na placu budowy pojawiła się komisja reprezentująca Urząd Miasta i Gminy w Strzelcach Opolskich i Urząd Wojewódzki w Opolu. Komisja zakazała kontynuowania prac przy budowie.
Po wielu odwołaniach od decyzji władz państwowych postanowiono kontynuowanie budowy kościoła, a biskup Antoni Adamiuk, który odwiedził plac budowy wyraził chęć odprawienia pasterki w nowym kościele. Dla mieszkańców Osieka był to impuls do kontynuowania budowy mimo istniejącego w dalszym ciągu administracyjnego zakazu.
Zgodnie z obietnicą, pasterkę w Boże Narodzenie 1979 roku odprawił ks. Biskup Antoni Adamiuk, dziękując Bogu za nowy Dom Boży zbudowany w tak krótkim czasie, a mieszkańcom Osieka za zaangażowanie w budowę tej świątyni.